21 Νοεμβρίου εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου.

Εορτάζουν και οι Ένοπλες Δυνάμεις. Είναι η ημέρα της Πολεμικής Αρετής

21 Νοεμβρίου την ημέρα αυτή σύσσωμες οι ένοπλες δυνάμεις γιορτάζουν και τιμούν την Παναγία μας, η οποία είναι  προστάτιδα  σε όλους τους αγώνες του έθνους μας.

Σε αυτή τη μεταλαμπάδευση του ελληνικού πνεύματος και στη μεγάλη αρετή της ελληνικής φυλής, την Ανδρεία, που αποτελούν το θεμέλιο της υπάρξεώς μας, είναι αφιερωμένη η μεγάλη ημέρα των Ενόπλων μας Δυνάμεων. "Η ημέρα της Πολεμικής  Αρετής."

"Ο εορτασμός της Πολεμικής Αρετής έχει γίνει πλέον θεσμός, οι εκδηλώσεις του οποίου δεν αποτελούν κάθε χρόνο απλό γεγονός, αλλά ελάχιστη απότιση φόρου τιμής και ευγνωμοσύνης προς εκείνους τους μακρινούς αλλά και τους κοντινούς προγόνους μας που έδωσαν τη ζωή τους για την ασφάλεια της πατρίδας και την ελευθερία, την υπεράσπιση του δικαίου και των δημοκρατικών θεσμών.

Στη μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού, ο αγώνας για την ελευθερία της Πατρίδας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη Θρησκεία, αναδεικνύοντας έτσι τη διαχρονική σύζευξη Πολιτεία και Εκκλησία , Ελληνικού λαού και Ορθοδοξία.

Χάρη σε αυτή την παράδοση, προστάτιδα του Ελληνικού Στρατού δια μέσου

των αιώνων υπήρξε η Κεχαριτωμένη και Υπεραγία Θεοτόκο , η Παναγία. Υπό τη σκέπη της , οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έγραψαν ένδοξες σελίδες ηρωισμού και δόξα , υπερασπίζοντα τα ιερά και όσια της Πατρίδας ,μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός τους.

Βιογραφία

Στο χώρο του σύμπαντος το φαινόμενο της έκλειψης του ηλίου είναι κάτι που συχνά συμβαίνει. Στο χώρο της χριστιανικής πίστης όμως, υπάρχει ένας ήλιος που δεν γνωρίζει έκλειψη εις τον αιώνα. Είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Χριστός!. Μαζί του λάμπει στους αιώνες και ο ήλιος της Παναγίας μητέρας του. Και δεν μπορεί να μην είναι ήλιος, η Παναγία μητέρα του Θεού, «ή μετά Θεόν Θεός», κατά τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, καθώς είναι εκείνη που δέχθηκε μέσα της, εκύησε, εγέννησε, γαλακτοτρόφησε και ανέθρεψε το νοητό Ήλιο της Δικαιοσύνης.

Η Θεοτόκος είναι ήλιος αγνείας, παρθενίας, υπακοής, υπομονής, σιωπής, αγάπης, πίστης, σεμνότητας, καθαρότητας, διακριτικότητας, σωματικής και ψυχικής ωραιότητας.

Ας δούμε σύντομα τη μοναδική ζωή αυτής της μοναδικής γυναίκας.

Κατά το λεγόμενο, «πρωτευαγγέλιο» του Ιακώβου του αδελφοθέου, ο ιερέας Ματθάν (23ος απόγονος του Δαβίδ, κατά τον γενεαλογικό πίνακα του Ευαγγελιστή Ματθαίου), παντρεύτηκε τη Μαρία και μαζί απέκτησαν τον Ιακώβ, τον πατέρα του Ιωσήφ, του μνήστορος της Παναγίας, και τρεις κόρες:

τη Μαρία, η οποία γέννησε τη Σαλώμη τη μαία, τη Σοβή, η οποία γέννησε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου και την Άννα, η οποία γέννησε τη Μαρία, τη μητέρα του Χριστού.

Η Άννα (η μνήμη της τιμάται στις 25 Ιουλίου), παντρεύτηκε σε ηλικία 20 ετών, τον τριαντάχρονο τότε Ιωακείμ(η μνήμη του τιμάται στις 9 Σεπτεμβρίου μαζί με την σύζυγό του Άννα), ο οποίος καταγόταν απ΄ τη γενιά του Δαβίδ, όπως κι εκείνη. Όμως πέρασαν 40 χρόνια έγγαμου βίου και ο Ιωακείμ και η Άννα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Η ατεκνία στην εποχή τους ήταν μεγάλη ντροπή. Αλλά αυτή τη ντροπή την έφερναν πάνω τους και οι δύο τους αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα απέναντι στο Θεό. Υπέμεναν το θέλημα του, τον θερμοπαρακαλούσαν, πίστευαν με απλοϊκή και πηγαία πίστη στην παντοδυναμία Του και περίμεναν…

Απέναντι στη τόση πίστη, υπομονή και προσευχή ο Θεός απάντησε με πολλαπλά μεγάλα θαύματα. Στέλνει τον άγγελό Του και λύει την ατεκνία της Άννας(9 Δεκεμβρίου). Και η γριά και στείρα Άννα, ως άλλη Σάρα, θα μείνει έγκυος και στα 60 της χρόνια θα γεννήσει και θ΄ αποκτήσει(8 Σεπτεμβρίου, ημέρα Δευτέρα του έτους 15π.Χ.) κόρη. Και τι κόρη(!) τη Μαρία, τη μετέπειτα Παναγία Δέσποινα.

Στο δώρο αυτό του Θεού οι ευσεβείς γονείς της Μαρίας, απαντούν με αντίδωρο. Προσφέρουν στο Θεό εκείνο που τους πρόσφερε. Φέρνουν στο ναό και αφιερώνουν στο Θεό την τρίχρονη(!) κορούλα τους. Μεγάλη η καρδιά τους – Μεγάλη η απόφαση τους – Μεγάλη η πίστη τους.

Ας τους θαυμάσουμε και ας τους μοιάσουμε.

Το τρίχρονο κοριτσάκι τρέχοντας ανέβηκε τα σκαλοπάτια του ναού κι έπεσε στην αγκαλιά του αγίου αρχιερέα Ζαχαρία. Εκείνος προφανώς, γνωρίζοντας ποιο είναι το θέλημα του Θεού γι΄ αυτό το παιδί, γεμάτος χαρά, αφού πρώτα πείθει τον λαό για το σωστό της παράδοξης απόφασής του, οδηγεί (21 Νοεμβρίου) τη μικρή κόρη στα «Άγια των Αγίων» του ναού(!!!), εκεί δηλαδή που μόνο ο αρχιερέας έμπαινε κι αυτός μια φορά το χρόνο. Εκεί φυλάσσονταν από τους ισραηλίτες τα ιερότερα των κειμηλίων τους, η κιβωτός της Διαθήκης που περιείχε τις πλάκες με τις δέκα εντολές, η ράβδος του Ααρών και το δοχείο με το μάννα.

Εκεί θα παραμείνει επί 12 συναπτά έτη η πιο αγνή ψυχή από την αρχή του κόσμου, η μικρή Μαρία, ζώντας με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, υπακοή και τρεφόμενη από αγγελικά χέρια, καθώς εκείνη έμελλε να αναδειχθεί μεγαλύτερη κι από τα «Άγια των Αγίων» και να γίνει η νέα κιβωτός που μέσα της θα στέγαζε τον Λόγο του Θεού.

Στα εννέα της χρόνια θα γνωρίσει την πίκρα της ορφάνιας, καθώς θα στερηθεί και τους δύο αγαπημένους γονείς της. Έτσι οι ιερείς του ναού και οι συγγενείς της, όταν πλέον ήρθε η ώρα(σε ηλικία 15 ετών) να αφήσει το ναό και να βγει έξω στον κόσμο, αποφασίζουν να μην την αφήσουν μόνη εκτεθειμένη στους κινδύνους της ζωής, αλλά να την προστατεύσουν.

Την θέτουν υπό την προστασία του Ιωσήφ, ενός μακρινού συγγενή της (όπως είδαμε ανωτέρω), του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει και του είχε ήδη αφήσει 7 παιδιά, 4 αγόρια και 3 κορίτσια(τα οποία αργότερα θα θεωρηθούν από τον κόσμο και σύμφωνα με το νόμο της εποχής, ως αδέλφια του Ιησού Χριστού). Η απόφασή τους αυτή επικυρώθηκε με θαυμαστό τρόπο, καθώς κατά την εκλογή του Ιωσήφ ως μνηστήρα της Μαρίας, ένα περιστέρι βγήκε από τη ράβδο του και πέταξε πάνω από το κεφάλι του. Ο Ιωσήφ παρέλαβε τη 16χρονη Μαρία, παρά τους δισταγμούς που είχε επειδή ήταν χήρος με παιδιά και μεγάλος σε ηλικία(75ετών).

Η Μαρία δεν πρόλαβε να κλείσει χρόνο στη νέα της ζωή κι ένα ανοιξιάτικο κυριακάτικο απόγευμα στις 25 του Μαρτίου, ενώ με το νου και την καρδιά της ήταν προσηλωμένη στην νοερά προσευχή, με τα χείλη σιγόψελνε ύμνους στο Θεό και με τα χέρια χρυσοκένταγε το νέο «καταπέτασμα» του ναού, άκουσε από τ΄ Αρχαγγελικά του Γαβριήλ τα χείλη, την εκπλήρωση του «πρωτευαγγελίου». «Χαίρε, κεχαριτωμένη Μαρία!. Ο Κύριος μετά σου». Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να συμβεί το ποθούμενο, καθώς αγιωτέρα και καθαρότερα ψυχή δεν υπήρξε μέχρι τότε, ούτε θα υπάρξει σαν αυτή της Παναγίας. «Μη φοβάσαι, Μαρία, θα γεννήσεις το Γιο του Υψίστου. Πνεύμα Άγιο θα σε επισκιάσει». Και η απάντησή της που ακολούθησε τους πρώτους ανθρώπινους δισταγμούς της: «Ιδού, η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Η σωτήρια απάντηση που περίμενε όλος ο κόσμος, δόθηκε.

Ἀπολυτίκιον Εισοδίων

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Επίλογος

Παναγία είναι n εικόνα της απεριό­ριστης θείας αγάπης. Έτσι μάθαμε και μ' αυτό τον τρόπο μεγαλώσαμε τόσο εμείς, όσο και οι παλαιότεροι από εμάς. Παράδο­ση που ξεκινά εδώ και περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, λίγο μετά δηλαδή τη γέννηση του Χριστού, όταν ο απόστολος Παύλος ήλθε στην Ελλάδα και δίδαξε στο αντίστοιχο πνεύμα των Ελλήνων αυτό που από μόνοι τους επιθυ­μούσαν να οριστικοποιήσουν, το θάνατο, δηλαδή, των παλαιών θεών και να εγκολπωθούν την ύπαρξη του ενός μοναδικού και αληθινού Θεού.

Το χριστιανικό στοιχείο αναμείχθηκε με το ελληνικό, που βρισκόταν τους τελευταίους προ Χριστού αιώνες σε παρακμή και έψαχνε για μια νέα ταυτότητα όπως μας εξηγεί ο Γρηγόριος Νύσσης τελού­σε σε διαρκή  κατάσταση εγκυμοσύνης, χωρίς να κατορθώνει να τεκνοποιήσει.

Ο καρπός της ζωογό­νου αυτής ένωσης έμελλε να μεγαλουργήσει με τη δημιουργία ενός πολιτισμού που διαρκεί μέχρι σήμερα και καλείται «ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ».

Η αρχαιοελληνική  σοφία του άριστου και τέλειου ενώθηκε με τη χριστιανική  του ενάρετου και της αγάπης.

Σήμερα ο άνθρωπος σε πολλά έχει ξε­φύγει από το πλαίσιο της ελληνοχριστιανι­κής ζωής. Μέσα στις δύσκολες ώρες που περνάμε καθημερινά, το άτομο αναπτύσσε­ται λανθασμένα και γίνεται ένα ξεπερασμέ­νο γρανάζι του απρόσωπου συστήματος που κανείς δεν ελέγχει. Η κυριαρχία του ανώνυμου, ταυτισμένη με το κακό, είναι σε κάθε βήμα μπροστά μας.

Ένας ολοκληρωμένος αντιανθρωπισμός, που απο­συνθέτει και αντικειμενοποιεί τον άνθρωπο, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Οι υπάρχοντες υγιείς τύ­ποι, που υπηρετούν το καλό των πολλών, θεωρούνται πολλές φορές ξεπερασμένοι και συνθλίβονται από τους πα­θολογικούς, που υπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων.

 Πρέπει, λοιπόν, ο άνθρωπος να επανέλθει στις ρίζες του, εάν θέλει να έχει μέλλον, στη γεμάτη αγάπη και πίστη θρησκεία του, που επεκτάθηκε όχι γιατί καταπιέζει, αλλά το αντίθετο, γιατί στην ανθρώπινη σχετική ελευθερία αντέτεινε την απόλυτη ελευθερία.

ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ

                                                      

                                                                           Γράφει

                                                        Ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος

                                           Απόστρατος Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς        

Τακτικός αρθρογράφος του συγκροτήματος  "Μαχητής του Κιλκίς"

(Δημοσιεύθηκε 21 Νοεμβρίου 2015 στην τοπική εφημερίδα Κιλκίς "ΗΜΕΡΗΣΙΑ"  )